We waren in het oorlogsmuseum...
...en daar zag zij - in een etalage waar ik totaal overheen gekeken had - een tasje hangen.
.
Dít tasje:
.
In WO2 had iemand het - bij gebrek aan materialen - uit touw gefabriceerd. De techniek kon ik niet thuisbrengen. Gevlochten?
Kleinkindje L. wilde ook zo'n tasje...
...en of ik dat kon maken?
.
Tuurlijk!
Ik schafte dun macramékoord aan en ging aan de slag. De basis was simpel: een magische cirkel met 6 vasten en in de 14 volgende toeren telkens 6 steken meerderen en daarna 3 (2) toeren met bovenin een hengsel.
.
Voor de zijkanten haakte ik een langgerekte ovaal, die qua aantal steken exact paste op de cirkels en toen was het nog een kwestie van in elkaar zetten. Dat deed ik het halve vasten en het effect was naar m'n zin.
.
In de tussentijd waren wel m'n handen al een beetje stuk door het stugge koord, maar gelukkig kon ik voor bloemetjes en blaadjes gewone zachte katoen gebruiken.
Na best wel veel gepruts was ik tevreden: mijn kopie leek op het origineel en daar ging het om.
.
Alleen... ik vond en vind het helemaal niks. Ik kan me ook niet voorstellen dat het kleinkindje ermee gaat rondlopen.
.
Maar we zullen zien.
Ja... ze was er dolblij mee!...
...en ze nam het tijdens de logeerpartij begin mei overal mee naar toe 😉
.
Ik vind het nog steeds bizar.
Foto's | klik voor groter
